Σε πόσες παραγράφους;
Πριν από λίγο καιρό δέχτηκα τηλεφώνημα από μια συνάδελφο (ο γιος της δίνει Πανελλαδικές) η οποία με αγωνία ήθελε να μάθει και τη δική μου γνώμη για τον αριθμό των παραγράφων στις οποίες αναπτύσσεται στο κύριο μέρος καθένα από τα Ζητούμενα του Θέματος. Μου είπε: «Οι απόψεις γι’ αυτό διίστανται! Άλλοι φιλόλογοι υποστηρίζουν σε μία και άλλοι σε δύο»!
Και γιατί όχι σε τρεις ή και σε τέσσερις; Έτσι κι αλλιώς την Κολοκυθιά παίζουμε!
Και τι θα γίνει, συνάδελφε, της απάντησα, αν το θέμα έχει μόνο ένα Ζητούμενο; Θα αναπτυχθεί όλο σε μία παράγραφο; Και αν όχι σε μία, τότε σε πόσες; Σε δύο, σε τρεις, σε τέσσερις;
«Εξαρτάται από το το θέλει ο βαθμολογητής» ήταν η απάντησή της.
Και πού ξέρεις εσύ τι θέλει ο κάθε βαθμολογητής; Της είπα.
Λοιπόν, για να βάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, ο αριθμός των παραγράφων στις οποίες αναπτύσσεται ένα Ζητούμενο/Θέμα δεν είναι ούτε προκαθορισμένος ούτε αυθαίρετος. Αν έτσι παρουσιάζεται, είναι ψευδοπρόβλημα, γιατί στην ουσία καταργείται το νόημα της παραγράφου ως νοηματικά αυτοτελούς τμήματος λόγου. Ένα Ζητούμενο/Θέμα αναπτύσσεται σε τόσες παραγράφους όσα είναι και τα επιμέρους θέματα που αναφέρονται σε αυτό. Το γραπτό δεν μπορεί να είναι ένα άθροισμα ετερόκλιτων πληροφοριών.
Και χρέος του καλού βαθμολογητή είναι να διακρίνει και να αξιολογεί θετικά την κριτική ικανότητα του μαθητή να οργανώνει λογικά τις πληροφορίες και τα επιχειρήματά του σε νοηματικά αυτοτελή μέρη/παραγράφους, όσες κι αν χρειαστούν στο δοσμένο πλαίσιο των 400 λέξεων.
Κάθε άλλη προσέγγιση είναι στρέβλωση και μαρτυρεί άγνοια του λόγου και του νοήματος της παραγράφου.
Γιατί, απλά, συνάδελφε, το σε πόσες παραγράφους θα αναπτυχθεί ένα Ζητούμενο δεν καθορίζεται αυθαίρετα εκ των προτέρων και από άλλους, αλλά υπαγορεύεται από το ίδιο το Ζητούμενο και καθορίζεται από τον γράφοντα που μπορεί να έχει διαφορετική λογική ανάλυσης και οργάνωσης του λόγου από αυτή του βαθμολογητή την οποία, αν είναι σωστή, αυτός οφείλει να τη δεχτεί. Τόσο απλά!
«Είναι λάθος να αναπτύσσεται κάθε Ζητούμενο σε μία παράγραφο;».
Αν και δεν είναι λάθος, δεν είναι ούτε ο μοναδικός τρόπος οργάνωσης του λόγου ούτε ο καλύτερος!
Αν, για παράδειγμα, ζητηθεί (ως Ζητούμενο) η προσφορά του εθελοντισμού…
Εσείς προτείνετε/θέλετε να αναπτυχθεί σε μία παράγραφο, χύμα. Κάποιος, όμως, μαθητής/τρια οργανώνει τον λόγο του σε δύο παραγράφους: 1. προσφορά του εθελοντισμού στον αποδέκτη της εθελοντικής προσφοράς και 2. στον εθελοντή που την προσφέρει.
Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι ο δικός σας τρόπος ανάπτυξης είναι μοναδικός και ο καλύτερος; Απλώς είναι ίσως πιο βολικός, γιατί δε χρειάζεται σκέψη χωρισμού παραγράφων, πώς και πού θα χωριστούν, με ποια λογική σειρά θα διαταχθούν, πώς θα συνδεθούν… Χωρίς πολλή σκέψη τα «μπουκώνουμε» όλα, όπως να ´ναι, σε μία παράγραφο και ξεμπερδεύουμε…
Με αυτή τη λογική γιατί να μην αναπτύσσουμε και το πρώτο και το δεύτερο Ζητούμενο σε μία παράγραφο; Έτσι κι αλλιώς στο ίδιο θέμα αναφέρονται…
Να τελειώνουμε και με τις παραγράφους!
Για σκεφτείτε το λίγο…
Άλλο παράδειγμα:
Προτάσεις για την προστασία του περιβάλλοντος…
Εσείς: όλες σε μία παράγραφο, λέτε και είναι το ίδιο νοηματικά, ας πούμε με την περιβαλλοντική εκπαίδευση και με τη χρήση τεχνολογίας φιλικής στο περιβάλλον…
Ο μαθητής: προτάσεις θεωρητικές και προτάσεις πρακτικές, σε δύο παραγράφους.
Πώς νομίζετε ότι είναι καλύτερα από άποψη οργάνωσης του λόγου;
Για σκεφτείτε το λίγο…
Το περιεχόμενο είναι άλλο ζήτημα.
Σπυρίδων Κ. Κούτρας
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου